Οι τίτλοι τέλους μιας αυτοκρατορίας...

Μας ήρθε με mail, και δεν γνωρίζουμε τον αρχικό συντάκτη και την πηγή (site που πρωτοδημοσιεύτηκε). Αλλά συμφωνούμε 100% με τον κειμενογράφο, που το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο. Ευχαριστούμε τον άγνωστο συντάκτη.

Όταν είσαι απ' έξω είναι πολύ εύκολο να φιλοσοφήσεις δύσκολες καταστάσεις των άλλων. Πάρτε για παράδειγμα το πώς εισπράξαμε τα νέα οικονομικά μας δεδομένα. Θα βγουν κάποιοι, που δεν τους αγγίζει το πρόβλημα να πουν: "Θα έπρεπε να το περιμένατε. Ηταν πλασματική αυτή η περίοδος ευημερίας".



Όπως την περίοδο του Χρηματιστηρίου. Δεν γινόταν να κερδίζουν όλοι και τόσα απίστευτα ποσά, αλλά όταν ήρθαν οι σφαλιάρες, άντε να πεις στον άλλον ότι έπρεπε να το περιμένει.

Ξαφνικά οι οπαδοί του Ολυμπιακού βρέθηκαν από τον ένα κόσμο σε άλλον. Είναι νόμος της ζωής ότι κάποια στιγμή θα έρθουν και δύσκολες καταστάσεις, αλλά κακά τα ψέματα κανείς δεν μπορεί να είναι ταπεινός όταν βρίσκεται στα πάνω του.

Ο Ολυμπιακός βρέθηκε από τη μια μέρα στην άλλη σε διαφορετική αίθουσα κινηματογράφου. Από του Village σε συνοικιακή. Από την κρύα σοκολάτα και τις ανέσεις του, στο νερό από τον ψύκτη και τις πλαστικές καρέκλες. Και δεν είναι μόνο οι ανέσεις, αλλά και το έργο. Ξαφνικά από τις ταινίες των Οσκαρ, σε χαμηλής ποιότητας. Από τις αθάνατες ελληνικές ταινίες, στις βιντεοκασέτες της δεκαετίας του 80...

Θέλει ένα χρόνο για να συνηθίσεις τη νέα τάξη πραγμάτων. Ο οπαδός του Ολυμπιακού την Τετάρτη το βράδυ είδε την τελευταία προσπάθεια αυτής της ομάδας να δημιουργήσει μια εικονική πραγματικότητα. Γιατί αυτός ήταν ο στόχος του Ολυμπιακού. Ούτε η πρώτη θέση, ούτε να σώσουμε την χρονιά. Μερικά πράγματα δεν μπορούν να σωθούν...

Τι θα μπορούσε να προσφέρει στον Ολυμπιακό η νίκη επί του ΠΑΟΚ; Μόνο χρόνο. Να κερδίσουμε χρόνο και να ξεγελάσουμε για μια ακόμα φορά την αλήθεια. Αντε και ερχόταν η νίκη, μπορεί να φανταστεί κανείς από τον Ολυμπιακό, ένα σοβαρό λόγο που θα έπρεπε να την πανηγυρίσει; Και αυτή δεν είναι σκέψη μετά το 0-1. Την ίδια είχαν όσοι δεν πήγαν στο Καραϊσκάκη την Τετάρτη και την ίδια όσοι πήγαν και στο τέλος ξέσπασαν.

Μπορεί και να αποδειχτεί σωτήριο το γκολ του Ιβιτς. Αν ήταν σίγουροι οι φίλοι του Ολυμπιακού ότι μερικά πράγματα θα αλλάξουν στον σύλλογο, δεν θα τους στεναχωρούσε τόσο πολύ το γκολ του Σέρβου. Μένει να δούμε αν θα "αξιοποιηθεί" η αποτυχία.

Δεν ομιλούμε απλά για μια χαμένη χρονιά. Αν ήταν μόνο έτσι, δεν θα ήταν σκέτο φαρμάκι το ποτήρι. Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με τους τίτλους τέλους μιας αυτοκρατορίας. Αυτό έχει συμβεί στον Ολυμπιακό. Από μια χαραμάδα μπορεί να μπει αχτίδα ελπίδας, αισιοδοξίας, αλλά από πού;

Από τον Ολυμπιακό της διοίκησης, τον Ολυμπιακό του αγωνιστικού χώρου;

Από τον Ολυμπιακό των τριών προπονητών σε μια περίοδο;

Από τον Ολυμπιακό που εδώ και χρόνια δεν μπορεί να βρει αριστερό χαφ και οι αναζητήσεις του είναι σε δανεικούς παίκτες με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα;

Από τον Ολυμπιακό που χρυσοπληρώνει τρία αριστερά μπακ και ουσιαστικά δεν έχει κανέναν;

Από τον Ολυμπιακό που ο ένας παράγοντας έχει το …δικό του τμήμα σκάουτινγκ και ο άλλος το δικό του.

Από μια ομάδα που έχει την πιο αργή μεσαία γραμμή...

Από μια ομάδα που αρκεί ένα γκολ, μια ωραία ενέργεια ενός παίκτη για να του αφιερώσουμε ύμνους και μετά να αναρωτιόμαστε που χάθηκε (ευθύνη και μεγάλη σε αυτό έχει ο τύπος).

Από μια ομάδα που ως κύριο στοιχείο έχει στην ανάπτυξη της, την φιλοσοφία της, το άναρχο παιχνίδι τι μπορείς να προσδοκάς. Ο προπονητής το σκέφτεται να κάνει αλλαγή. Μπορεί να τσαντιστεί ο Μαρέσκα...

Για όλους αυτούς τους λόγους ο Ολυμπιακός πέρασε από μια εποχή σε άλλη. Οφείλουμε να παραδεχτούμε την πραγματικότητα. Δεν μπορεί αυτή η ομάδα. Δεν είναι ότι δεν θέλουν οι παίκτες. Οι ομάδες χτίζονται από την αρχή. Μπορεί να γίνει αυτό και στον Ολυμπιακό. Να ξαναγίνει. Είναι μια δύσκολη περίοδος αυτή για τους ερυθρόλευκους και γίνεται ακόμα πιο δύσκολη γιατί κανείς δεν ξέρει αν ο Σωκράτης Κόκκαλης έχει την διάθεση να επενδύσει και να αφιερώσει χρόνο και χρήμα όπως έκανε στα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της παντοκρατορίας του Ολυμπιακού...

Κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει. Από το να ζούμε όμως σε κόσμους βουτηγμένους στην ψευδαίσθηση, χίλιες φορές καλύτερο να ξέρουμε. Σε αυτόν τον Ολυμπιακό δεν μπορούμε να ποντάρουμε, να ελπίζουμε. Και η αναφορά μας δεν είναι στον φετινό Ολυμπιακό. Δεν είναι εύκολο να γκρεμίσεις μια ομάδα σε μια σεζόν. Εχει μπει ο Ολυμπιακός σε εφιαλτικό λαβύρινθο εδώ και χρόνια. Απλά δεν το είχε καταλάβει και το κυριότερο του έδειχναν δρόμο οι επιτυχίες. Τώρα όλα έγιναν μαύρα. Παντού σκοτάδι... Το μόνο φώς , το... γκολ του Ιβιτς με την προϋπόθεση ότι θα αξιολογηθεί όπως πρέπει...