Γεννήθηκε το πρωί της 10.3.1925 στην ταβέρνα του "Μοίρα".
Σε αυτή την ιδρυτική πρώτη συνέλευση, ο Νότης Καμπέρος (νονός)
σκέφτηκε και έδωσε το όνομα: Ολυμπιακός!
Ο Γιάννης Ανδριανόπουλος όρισε τα χρώματα: Κόκκινο-Άσπρο.
Ο Μιχάλης Μανούσκος έγινε ο πρώτος Πρόεδρός του. 2 μήνες
μετά (20.5.1925) είχε και την επίσημη βούλα του Πρωτοδικείου Πειραιά.
Γρήγορα το όνομά του ακούστηκε, διαδόθηκε,
συζητήθηκε, έγινε θρύλος σ' ολόκληρη τη χώρα. Το έκανε τίτλο τιμής,
το κράτησε σαν προσωνύμιο: ΘΡΥΛΟΣ, που σημαίνει τον Ολυμπιακό
και μόνο αυτόν! Από τότε μέχρι σήμερα συμβολίζει, αντιπροσωπεύει
και εκφράζει τον απλό λαό, την περηφάνεια, τον αντρισμό, τη ντομπροσύνη,
τα σταράτα λόγια, το καθαρό βλέμα, το "ψηλά το κεφάλι",
το καθαρό κούτελο, τα παντελόνια που φοράμε, το λιμάνι, τον εργάτη,
το μόχθο, την ελπίδα, τη χαρά και τη λύπη, τα όνειρα, την καθημερινότητα,
την ίδια τη ζωή της μικρής και μεσαίας τάξης (και όχι μόνο). Με
το κόκκινο, το χρώμα του αίματος, της καρδιάς, της αγάπης, του πάθους,
της ζωής, του κινδύνου, της ταχύτητας.
86 χρόνια
μετά είναι η λατρεία εκατομμυρίων αγνών φιλάθλων σε όλο τον
πλανήτη, που όλο και πληθαίνουν. Χιλιοτραγουδήθηκε. Συζητιέται με
δέος ή φόβο και από τους εχθρούς του, που τον σέβονται, τον υπολογίζουν
και αναγνωρίζουν την ανωτερότητά του (φανερά ή κρυφά, αργά ή γρήγορα)!
Μισήθηκε και μισιέται πολύ, όπως όλοι οι πρώτοι και καλύτεροι. Αλλά
το μίσος αυτό βγαίνει μέσα από τη ζήλεια και από την αναγνώριση
της ανωτερότητάς του. Πολεμήθηκε και πολεμιέται. Γιατί δεν μπορούν
να τον αντιμετωπίσουν αλλιώς, παρά μόνο ύπουλα, βρώμικα και με πόλεμο.
Γνωστός σαν "Θρύλος" στα πέρατα της γης, τον θυμούνται
για πάντα όσοι τον γνωρίσουν. Με ανωτερότητα, κύρος, ήθος, πολιτισμό,
κοινωνική ευαισθησία, πρωτοπόρος όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά και
στην κοινωνία, με προσφορά αθλητική, πολιτιστική και κοινωνική,
πρωτοπορεί και ηγείται παντού, αποτελεί παράδειγμα και πρότυπο για
όλους, ακόμη και για τους άμεσους ανταγωνιστές του, που τις περισσότερες
φορές τον ακολουθούν ή τον μιμούνται και τον αντιγράφουν κατά πόδας.
Για τους περισσότερους από μας είναι πάνω και από τη θρησκεία, γιατί
ο Θρύλος ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Είμαστε εκείνος και είναι εμείς, ο ίδιος
μας ο εαυτός, η ζωή μας. Κάτω από τη σκέπη του νοιώθουμε όλοι αδέλφια.
Είναι η μεγάλη μας οικογένεια. Δίνουμε και τη ζωή μας γι αυτόν.
Και τα αδέρφια μας το έκαναν στην κυριολεξία!
Πολλά μπορούμε να
αποχωριστούμε και να αλλάξουμε, τον Θρύλο μας ποτέ!!! Είμαστε εκεί,
πάντα δίπλα του, όπου κι αν είναι, ό,τι κι αν κάνει. Γιατί απλά,
κι εκείνος είναι πάντα εκεί για μας. Φωνάζουμε, γελάμε, τρελαινόμαστε
με τις χαρές του, σπάνια κλαίμε και με την ήττες του. Δεν κοιμόμαστε
όταν δεν πάει καλά, δεν έχουμε κέφι για δουλειά, στα άσχημά του
δεν "μιλιόμαστε". Όλοι εμείς είμαστε αυτοί που τον κρατάμε
ζωντανό, δυνατό και πρώτο. Είμαστε το αίμα του και η καρδιά του.
Έχει για δυναμή του, εμάς, τον πύρινό του κόσμο. Αλλά κι αυτός χτυπάει
μέσα στη δική μας καρδιά, γιατί απλά, είμαστε ένα.
Είναι ιδέα. Είναι
η ζωή. Είναι τρόπος ζωής. Είναι ο Ολυμπιακός μας. Είναι ο Αιώνιος
Έφηβος, ο ταπεινός δαφνοστεφανωμένος Ολυμπιονίκης, ο Παντοκράτορας
του Ελληνικού Αθλητισμού, ο πρωταγωνιστής σε όλα τα αθλήματα, ο
πολυνίκης, ο μόνιμος Πρωταθλητής! |
| pasalimanius, 10.3.2006 |
|
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου