16.9.09 - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΑΖ ALKMAAR 1-0

Αγώνας "χωρίς αύριο"
Να παίζονται πολλά: η ηρεμία της ομάδας, η υστεροφημία του Προέδρου, η συνέχεια στους ομίλους της Ευρώπης, η απόδειξη προς την εξέδρα ότι η ομάδα αξίζει την εμπιστοσύνη της, η ψυχολογική ένεση για τη συνέχεια του πρωταθλήματος, ο νέος προπονητής (Ζίκο) που πριν λίγο είχε συμφωνήσει με τον Κόκκαλη να είναι στην εξέδρα και να παρακολουθεί...Η ομάδα δεν ήταν αυτή που θέλουμε και ούτε καν ο μέτριος εαυτός της. Στο α' ημίχρονο (πάλι) δεν βλεπόταν. Ο κόσμος της όμως ήταν εκεί. Με βροντερή φωνή, να φοβίζει τους Ολλανδούς και να προσπαθεί με τον παλμό του να βάλει τη μπάλα στο πλεκτό...
Όμως αυτή δεν έμπαινε (δεν έφταιγε η ίδια, δεν γίνονταν ευκαιρίες για να μπει). Τα σύννεφα μιας ενδεχόμενης ήττας (τη χειρότερη στιγμή) άρχιζαν να πυκνώνουν πάνω από τον Φαληρικό ουρανό...Στο β' ημίχρονο, η ομάδα μπήκε ελάχιστα καλύτερα, λίγο πιο κινητική και απειλητική αλλά πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Και αργότερα "κάθισε" πάλι. Έπρεπε να γίνει κάτι, και αυτό το κάτι ήταν όταν 20 λεπτά πριν το τέλος ο Μπάντοβιτς αποφάσισε να κάνει την αλλαγή: έβγαλε τον Ντιόγκο (που μέχρι τότε απλά ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ στο γήπεδο!) κι έβαλε τον Μήτρογλου στην επίθεση. Ο μαχητικός και (μόνιμα) λυσσασμένος Κώστας δεν έθεσε μόνο τη δική του φρεσκάδα και ταχύτητα επί του χλοοτάπητος. Παρέσυρε και την ομάδα μαζί του, που έγινε πιο γρήγορη κι άρχισε να παίζει μπάλα...

Ο Στολτίδης ήταν η άλλη αλλαγή (που καταχειροκροτήθηκε) και το γκολ δεν άργισε να τραντάξει το Καραϊσκάκη! Ο Βασίλης Τοροσίδης, που ερχόταν από τραυματισμό (και που μέχρι εκείνη τη στιγμή μαζί με τον Μέλμπεργκ ήταν οι μόνοι καλοί παίκτες) πήδηξε και έπιασε κεφαλιά ανάμεσα από τους αμυντικούς της Αλκμάαρ στο 79'!

Μέχρι εκείνη τη στιγμή το παιχνίδι ήταν "στην κόψη του ξυραφιού". Είτε 0-0, είτε ο ένας ή ο άλλος θα σκόραρε, όλα ήταν ανοιχτά. Και η αμφιβολία των 80 πρώτων λεπτών μετατράπηκε σε τρομερή αγωνία για τα επόμενα 10 τελευταία λεπτά. "Θα κρατήσουμε;", "θα φάμε ισοφάριση στο 85 και μετά, εκεί που πονάμε συνήθως;", "θα βάλουμε κι άλλο;"...

Άντε, τέλος καλό, όλα καλά. Με το σφύριγμα της λήξης, τα μεγάφωνα ανακοίνωσαν την συμφωνία του Ζίκο και ένα μικρό (κι όχι πολύ ενθουσιώδες) σχόλιο ακούστηκε από τα χείλη όλων μας: "Για να δούμε κι αυτόν, θα αλλάξει τίποτα;"
Ούτε κρύο ούτε ζέστη ο Ζίκο (σίγουρα όμως, καλύτερα από Κετσπάγια και υπηρεσιακούς).

Κι από αύριο, ηρεμία, αναδιοργάνωση και δουλειά! Από όλους. Για να μη χαθεί τίποτα, και να γίνουμε ακόμη καλύτεροι από πέρσι.